yol dışarıdan içeriye doğrudur dedi hoca.
hep içindekilerden korkan biri olarak böyle bir yolun başında durmak bile benim için büyük bir hamleydi. önce durdum, sonra yine durdum. uzun bir süre o yolun başında bekledim. sonra fark ettim ki aslında o yolu bulabilmek başlı başına bir işmiş. değil yola koyulabilmek. sonra ilk adımımı attım. halen ilk adımımdayım. o yolun başına gelmezden önce kendimle ilgili söyleyebilecek bir sürü cümlem var iken, gördüm ki sadece olduğum -adımımı attığım- yeri algılayabiliyorum ve olduğum anı tefekkür edebiliyorum. her bir adımda ne kadar süre zaman geçireceğimi bilemiyorum, çokta önemsemiyorum. bu yolculukta elimi tutacak, beni içimin balçığından çıkartacak, hocalarım, kitaplarım ve en önemlisi inandığım, yol arkadaşım "ben" olacak hep yanımda. o ben her geçen saniye daha bir arınıyor öznel bir ben olmaktan. sıradanlaştıkça daha güzelleşiyor. daha anlaşılır, daha basit, daha düz olmanın hafifliğiyle yol arkadaşlığı yapıyor bana. kendime dair acı içinde oluşturduğum ve kendimden gün geçtikçe beni uzaklaştıran, uçurumlar var eden tüm "şüphelerimi" ardımda bırakarak bu yola devam edeceğim.
bütünlükten kopup önce birey, bireylikten kopup sonra kadın, kadınlıktan kopup en son insan olmanın yolu bu.
çokgüzelgelsenize.. :)
